Zeefier (SO 1)

Dit is het verhaal over een eiland in de zee.
 

Iedereen trekt weg. Of toch, al wie nog jong of krachtig genoeg is om de oversteek te wagen. De oversteek naar daar, naar later en beter.
Telkens wanneer een nieuw schip vertrekt, houden wij hier onze adem in en wachten we op nieuws. Uren, dagen, weken, soms een kleine eeuwigheid. Pas wanneer het nieuws komt, nieuws over daar, later en beter, dan pas laten wij een zucht ontsnappen. Eén lange zucht waarna onze longen zich opnieuw kunnen vullen met zoute zeelucht. 
 

Maar soms komt er geen nieuws. Dan heerst de stilte en start het wachten. Wanneer alle hoop is opgedroogd, vloeien onze tranen. Zoute tranen, want verdriet smaakt niet zoet. En zo stijgt het water van alle zeeën steeds meer en meer. Zoute zeeën vol verdriet. Tot alles wat er is water is.
 

Dit was het verhaal over een eiland in de zee.